Brzmi jak: epicki heavy/power metal
Ostatnio miałem do czynienia z Damienem jakieś 12 lat temu,
gdy na CD wyszedł wreszcie ich debiut z 1986 roku. Później zniknęli mi z ekranu
radaru. Zapowiedź nowej płyty ucieszyła mnie jednak, gdyż łoili całkiem nieźle.
Dzisiejszy D.T. to już zupełnie inna ekipa, z pierwszego składu pozostał tylko
lider, Ken Mandat. I dobrze, bowiem jego gitara stanowi znak rozpoznawczy ekipy
z Chicago. Stylistycznie bowiem jest tu sporo mieszania. Od Dio przez
Helloween, Judas Priest, Manowar, Iron Maiden, Savatage po… Faith No More (10
sekund, ale zawsze!). Każdorazowo pożyczając bombastyczne, epickie patenty,
Damien Thorne buduje klimat, wciąga, ale o spójnej tożsamości albumu trudno
mówić. Pomimo wielu dni mąk nad niniejszą recenzją, wciąż słyszę wpływy, nie
zaś Damiena. Czy zaś dobrze mi się słucha? Bardzo dobrze!
www.facebook.com/damienthorneband
Vlad Nowajczyk [7.5]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz