Doom Mood
Brzmi jak: psychodeliczny doom
Ależ schizolska muza! Włoski duet długo przygotowywał się do wydania debiutanckiego długograja i słychać, że swój styl kreowali latami. Totalna psychodela a’la lata 60-te została dociążona sabbathowskimi riffami. Pojawiły się też nieliczne akcenty współcześniejsze, jak nawiązania do Candlemass czy Mercyful Fate. W Italii tradycja niekonwencjonalnego pojmowania doom metalu jest żywa od dawien dawna (Death SS). Nie dziwi nic... Nie zabrakło tu przeszkadzajek i fletu, oraz parodystycznego zacięcia w coverowaniu Jimi Hendrixa („Voodoo Child”). Choć całej płyty słucha się świetnie, a maniera Carlo Castellaniego (nie tembr głosu, maniera!) ociera się o Andrew Eldritcha, dodatkowo poszerzając krąg skojarzeń, na Hendriksie polegli. Miała być parodia, wyszedł klops. Utwór wokalnie leży. I za to wypadało odjąć punkty, bo autorskie kawałki są genialnie chore. Więcej na www.myspace.com/focusindulgens
Vlad Nowajczyk [6]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz